Later wil ik worden, hoe ik vroeger was
& I mean vroeger vroeger.
Before life removed all the innocence and added a bunch of (selfie)filters.
Voor alle beperkende gedachten & zelfverzonnen limieten. Voor alle standaarden van de maatschappij, voor de ratrace, voor ‘workaholic of the year’ awards, voor perfectionisme, voor eenzijdige definities van succes en een rijk(elijk) leven.
10 april 2022 – 10:00
Zwetend op mijn yogamat. 3 jaar, een pandemie & een baby later, sta ik terug op mijn matje. 90 minuten, 40° graden, even helemaal niets moeten & focussen op mezelf. Geen was, geen mails, geen baby die honger heeft, geen sociale rollen invullen.
De eerste sessie volgde ik donderdag, 3 dagen geleden. Dat ging vlot & ik genoot er ook effectief van. Vandaag, not so much. Ik merk al bij de eerste ademhalingsoefening dat ik fysiek vast zit. ‘Da gaat er hier gene worden’, zucht ik alvast intern. Oefening na oefening groeit de frustratie & hoewel ik fysieker loskom, zet ik mezelf mentaal volledig vast.
Niet goed genoeg,
niet genoeg in balans,
niet juist.
Wat was het doel nu ook al weer?
Right, enjoying the process.
Mildheid.
Ik ben hier niet met een einddoel in gedachten.
Ik ben hier om uit mijn hoofd en in mijn lijf te kruipen, maar ik doe het tegenovergestelde.
Wat verwacht je van jezelf?
Ik stel mezelf de vraag waarom ik daar donderdag minder last van had & besef al snel dat het ligt aan mijn eigen verwachtingen. Ik ben iemand die heel resultaat gedreven is (of ik zo geboren ben of niet, da’s een ander verhaal). Als ik ergens aan begin, verwacht ik in te pikken waar ik vorige keer geëindigd was. Gaan joggen is pas ‘goed’ geweest als ik sneller/langer loop dan de vorige keer. Huh? What? Waarom? Voor wie? Ik doe het toch gewoon voor mezelf?
Zwanger zijn gaf me een nieuwe standaard. Ik mocht van mezelf terug nieuw zijn in iets. Ik mocht van mezelf terug minder doen & een andere lat hanteren in plaats van boven de lat die ik vorige keer ophing te springen. Ik mocht afbouwen en opbouwen naar believen.
Donderdag was ik trots, ik sta hier terug. Ik doe het toch maar. En als het niet lukt, zet ik me rustig neer en geniet ik toch van deze moment waarin ik gewoon mag zijn. Ik sport in legging & bh-top en voor de eerste keer ever denk ik niet na over hoe ik eruit zie. Of ik wel ‘het’ lichaam heb dat past in die outfit. Ik zie mijn buikje meegaan naar links en rechts met de oefening & denk yaz, dat wilt zeggen dat mijn lichaam goed kan stretchen en buigen. Vroeger zou ik denk ‘oei, vetkwab, doe een T-shirt aan.’
The bigger de high van donderdag, the lower de low die ik vandaag ervaar.
Proberen niet te forceren, proberen terug van het proces te genieten. Zeker nu, want in bikram yoga is er niet echt een einddoel voor me & elke dag is ons lichaam anders. Naarmate de les vordert, voel ik dat ik terug los kan laten. Ik voel terug mildheid voor mezelf. Ik voel dat ik geniet van het proces. YAZ! Een hele grote win.
Enjoying the ride
Het doet me denken aan al die momenten waar ik mezelf betrap dat ik focus op het eindresultaat en het proces verwaarloos. Het proces zie als een stap die zo snel mogelijk voorbij moet zijn en soms zelfs een nodig kwaad.
2020 gaf me heel wat extra tijd en ruimte om te vervelen. Wie ben je zonder alle toeters en bellen rondom je?Confronterend.
Verrijkend.
Verademend.
Heerlijk.
Maar ook daar merkte ik dat ik bij het puzzelen doordeed tot ik het niet meer leuk vond, tot mijn rug pijn deed van mijn houding en mijn ogen de 30 tinten blauw niet meer konden onderscheiden. Een puzzel van 1000 stukken hoef ik niet in 1 keer te maken. En toch zal ik doordoen voor de zeer tijdelijke overwinning van het laatste puzzelstukje. Ik kreeg een kleurboek voor volwassenen, maar wilde vooral zo snel mogelijk klaar zijn en kijken naar het eindresultaat. Ik leerde tekenen, maar dan wel op voorhand een plaatje kiezen en zo goed mogelijk natekenen.
"Gewoon zomaar flowen lijkt onmogelijk."
Ik kocht een piano, leerde Hedwigs Theme vanbuiten op dag 1 en kan sindsdien enkel dat nummer uit mijn hoofd. Noten kan ik nog niet lezen & andere liedjes die ik vanbuiten leerde, heb ik niet onthouden. De pret was eraf. Tot ik bij een vriend langsging die ook net een piano had gekocht en begon te spelen. Ik was super onder de indruk en vroeg hoe hij dat geleerd had. Hij zei simpelweg ‘oh ik doe gewoon waar ik zin in heb en wat ik mooi vind klinken.’ Geen noten, geen balken, geen bestaande nummers. WAUW!
"Kleur buiten de lijntjes!"
Die ongeremdheid ben ik kwijt. Gewoon doen voor the joy of doing ben ik verleerd. En net dat vind ik een van de allermooiste kwaliteiten. Ongeremd leven. Gewoon genieten along the way. Inmiddels ben ik 6 maanden mama & word ik dagelijks herinnert aan de puurheid van een kind. Wat een zaligheid, wat een ongeremdheid. Als ik naar mijn baby Lewis kijk zeg ik ‘wat ben je toch een gekke baby. Wat doe je allemaal?’. Maar eigenlijk denk ik ‘yaaaz geweldig, doe wat voor jou goed voelt!' Beweeg hoe je wil bewegen of het dan ‘echt’ kruipen is of nog niet. Kleur buiten de lijntjes. Maak de zon groen als jij dat wil. Ik hoop dat je dit nooit verleert en ik beloof je altijd ruimte te geven om te flowen & deze puurheid niet te verliezen.
Dank je om me eraan te herinneren
Dank je om mijn inner child mee te healen
Dank je om mijn kinderlijke kant in de verf te zetten
Gewoon,
Ongeremd leven,
Schitterend spontaan,
Vrij bewegen,
Alle geluiden maken die je mond wil maken,
Rechtstaan tijdens een concert zonder te wachten tot er anderen meedoen/voorgaan,
Als eerste op de dansvloer kruipen,
Puzzelen zonder eindresultaat,
Schilderen in alle kleuren,
Mijn potlood laten dansen zonder een vorm op voorhand te bepalen,
Genieten van het proces,
Gewoon zijn.
When I grow up, I want to become who I used to be.
1 comment
Zalig :-)